leiki. — Brúðmaðurin skinklaði og murraði eitt- hvört, spurgdi í heilum, um hon hevði verið „í Hólminum", og helt undir armin á henni eins og hevði hon verið ein fjallstavur. — Hví rýmdi hon ikki, kann spyrjast? Ja, tað hevði verið annað ráðið. Farið heim og lati brúðleyp verið brúðleyp. Men menniskan hevur so ofta lyndið at plága seg sjálvan. Olevina vildi síggja endan á leikinum. Hon mól hart, Jens Jákub var hjá- staddur og royndi at klína seg at honum og sýna sín ognarrætt. — Meðan kaffi var drukkið, var hon so heppin at fáa sess undir liðini á honum. „Tað fer at vera seint“, helt hon so blíðliga. „Seint“, svar- aði hann, sum hevði hon nevnt „skansan", „er tað börnini, tú tosar um. Plagdi tey at tosa um seinleika í brúðleypið". Og so sprakk hann, sum var hann stungin, frá aftur borðinum, og fór uppí aftur at dansa hjá brúðkonunni. Olevina stóð sum ein syndari og hugdi at dansinum og hevði ikki huski at fara uppí. Hetta fulla hon hevði haft at leiðast við, var horvið, og Jens Jákub leikaði sum unglingur á fyrsta sinni í dansiringinum. So var hann horvin úr dansinum og konufólkið við. Illgrun kom á Olevinu, og hennara pínsla öktist -----. Nú vóru bæði útfarin til loynifund, og nú hendi tað, ið hevði verið til fyribúningar so leingi ----. Hon fekk ikki rógv, Olevina. Hon mátti vita hvar tey vóru farin. Leitaði bæði inni og aðrastaðni. Pörini gingu og stóðu prátandi allastaðnir, og Olevina saknaðist. — So viltist hon av óvart inn í ein kjallara, har bakað hevði verið breyð og kökur til brúðleypið. Har sótu tey á einum mjölvutum beinki og hildu tvörtu um hvört annað, — hjarta í Olevinu stóð stilt. Men so eins og leyp tað frá aftur, og allar kenslur, vreiðar og vónsviknar kenslur fóru um borð og breddar. „Tín orðloysingur, meinsvörj- ingur,“ rópti hon so hart, at tey bæði á tí mjölvuta beinkinum stukku frá hvörjum öðr- um. „Tú minnist ikki lyftini tú lovaði, öll vinar- orðini, ið fluddu frá tær. Tín finnarskálkur —. Lokkaði meg eina óskylduða kvinnu við lyftum og góðum orðum, og sveik meg so skammaliga fyri eina slíka rakaða tasku. Men hav hana bara. Nokk fert tú at drekka tað upp aftur alt tað tú gjördi móti mær, skálkavatti — og tú skalt ikki sleppa so“. — „Eg klagi, eg klagi“, rópti hon enn harðari og hevjaði högra arm. „Övrig- heitin skal uppí. Tú lovaði mær, einari óberyk- tari kvinnu giftarmál, og tú skalt út við peng- um, skalt tú, ja, út við nógvum pengum fyri at hava narrað meg. Hon reyk knappliga á dyr, og hesi bæði innanfyri sótu sum bóndin í sögn- ini um „Kópakonuna“, tá ið tröllið kom og lovaði alt ilt, — sum tikin av búri og vistu einki at siga —. Men Olevina reyk avstað og beina leiðina til húsa. Nú hevði hon fengið sjón fyri sögn, nú var einki at dvölja eftir. Hon tók pjök- urnar saman, fylti teir í træðkuffertið og næsta morguns var hon uttandura, áðrenn Jens Jákub, sum var illa eftir seg aftaná brúðleypsvasði, var uppkomin. 22 ÓLAVS0KAN

Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32