- 7 - Gjöf Guðs var ónetanleg. Gjöf ekkjunnar var tveir snápen- ingar. En ástteer sonur Guðs, sen er gefinn öllun, sá hana leggja ýessa tvo snápeninga í fjárhirsluna, og hann sá hinn- eska kssrleikann, sen bjó í hjarta hennar, og hann sagði: "l'essi fátceka ekkja gaf meira en allir hinir." Og hin ninnst a k&jrleiksgjöf er margfait neira virði en alls nagtirnar, sen góðgerðasenin lcotur af hendi, fví að góðgerðasenin gefur af góðvild og oftast án-f'ess að hugsa un að fórna, en kcar- leikurinn fðrnar öllu. Khrleikurinn gefur vegna hess að hann hráir að gefa. Og hessi -lö’ngun hans til að láta af hendi og fórna er sönnun l'ess, að harxn er raunverulegur. Guð hráði af hjarta að gefa okkur hað besta, sen hann átti ti.l, Guð gaf af fðriífúsu'hjarta. Eann fórnaði öllu. 'öetta sannar kcarleika'hans..- Haim gaf ekki neð eftirtölun. Hann gaf ríkulega. Hanh' gaf’allt. Ksarleikurinn trúir og hlýðir. "hér elsicaðir, fyrst Guð hef- ur svo elskað oss, ká her einn ig oss að elska hver annan," "^ví að eins og hann er, svo er- un vér einnig 1 heini•kessun." 1.Jóh.4,11.17. En hvernig geturi við elskað hróður okkar ef kcrleikur Guðs er ekki í okkur? Við cigun að endurgjalda torleika hans neð trú. Trú á hvern? á hans eingetinn son. Og hvað-fýðir ýað að trúa á hann? Við’getum aðeins sýnt trú okkar á hann með frirí að elska hann og hlýða honun. Khxrleikurinn sýnir ekki hein, sen hann elskar, vanvirðu. Sannur tocrleikur ýráir að l'jóna, hann f'ráir að l'jóna í hlýðni. Sérhver synd er afneitxm á Guðs kcarleika. Og sérhvert verk frankvcaot í hlýðni er sönn- un less að naðurinn elskar, tnri að kccrleikurinn er fylling lögnálsins. "Sá sen hsfur :nín hoðorð og heldur lau, hann er sá sen elskar mig." "Hver sen elskar raig, nun varðveita mitt orð___Sá sen ekki elskar nig, hann varðveitir ekki nín orð". Kcðrleikurinn treystir. Sannur kcsrleikur treistir |ein, sen hann elskar. Svo elskaði Guð okkur, að hann gaf allt, sem hann átti, og |ess vegna krefst hann less, að við trúun á Hann, sen gaf. Óg við getun ekki trúað á hann og vantreyst honun í senn. legar við elskum hann, treystum við honun. legar við treystun honun, 1á fylgjun við honun. |egar við fylgjum honun, erun við álitin verðug að kallast hans börn, og að fylgja honun lýðir að treysta

Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68