- 59 - lengi hafa verið aðskildir, nuxiu þá ræetast aftur. Adan og Eva nunu ká eignast ódauðleika, Jakob og Rakel, - ó, tað verður óteljandi skari, sen rœtist í |?essu hvíta skýi til fress að syngja lof háns, sen endurleysti "þá. Mæður nunu faðna sárþráðu börnin sín, og syngja honun lof, sen gaf líf og ódauðleika kein ást-vinun þeirra, sen dauðinn neð kaldri hendi hrifsaði frá beind Kona Krists er'nálæ;. "Er kona Hrists fyrir dyrun?" spyrja nargir á hessun erfiðu tínun. í!Hve nser kenur haim?-ir . ,!!Eve langt er "þangað til dýrðarnorguninn rennur upp?rt 'Við vit'un hvorki daginn nó stundina, en við viturí, að kona hans er .nálæg. Líórg tákn, sem-áttu að kona fran á jorðunni, tii bess að boða konu hins aýrðlega dags, hafa nú Ipegar birst. I .24.".-kapítula.Matteusarguðspjalls og 21. kapítula Lúkasargúospjalls lesún við un Tressi tákn, eins og Kristur1 s jálfur ' sagði' frá J;ein.. Ifestun öll'tákn, sen éttu áð boða endúrkomu hans, Mfá nú konið fran. Sólin og tunglið hafa' nyrkvast, stjörnurnar. hafá fallið á undursanleg- an hátt. Sú staðhæfing, 'að nargir nuni ;!hlaupa fran og aft- ur, og úekkingin nun vaxa", hefúr ræst undursanlega á tess- un yfirstand'ándi tínun. . Táknin-.ufiilhernað og hernaðartíðindi hafa nú konið fran un heilan nannsaldur. 1 heininun er nú vissulega angist rieðal Ljóðannal í ráðaleysi, ðgurlegri en nokkru sinni- áður. Auðæfi éirts-takrá- nanna hafa aukist hröð- un skrefun, og síðastliðna hálfa öM hafa auðæfi heinsins margfaldast. Menn gefa upp ohúina af ót.ta, -tegar heir líta • fran til heirra viðburða," .seri eru franundan. "Gætið að fíkjutrénu óg öllun tr-jám, ” sagði Jesús; "T'egar baú fara að skjóta fr jóöngun, £á sjáið kór ;og. vitið af sjálf- un yður, að sunarið er í nánd. hannig skuluð Lér og vita, að tegar "þé-r sjáið "þetta fran kona, or -Guðs ríki í nánd. Sannlega segi eg yðúr: "þessi kynslóð nun ekki undir lok líða, uns "þetta allt er 'fran koníð. Hiriinn.tíg jörð nunu líða undir lok, en nín orð nunu alls ekki undir lok líða." Matt.24,J2-35« Vakið og verið reiðubúnir.' 1 ræðu sinni til lærisveinanna, un endurkomu sína, virðist Jesús leggja njög nikla áherslu á að dagurinn koni ekki þein að óvörun. Hvað eftir annað hfetur hann þá til að vera reiðu- búna. áður en hann -segir orðin "vakið því" og "fyrir því

Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68